28

Bulutların arkasından güneşin aydınlattığı şehir… Cadde boyu kaldırım… Yan yana yürüyen iki genç erkek… Kaşkollü olanı “Metin ağzını bıçak açmadı.” Metin soğuktan iki büklüm “Nasıl açsın, üzerimdeki baskıyı tahmin edemezsin. Her an farklı bir darbe. Bu böyle gitmez Faruk, git-mez.” Faruk endişeli “Ani karar verme,” derken başını Metine doğru çevirdi. Genç kız ellerindeki kırmızı etekle beyaz gömleği üzerine tutmuş “Vermem anne, sen de fikrini söyle.” Kucağında tepsi patlıcanları soyan kadın... Başını kaldırıp kızına baktı. Göz gezdirirken salonun köşesinden spikerin sesi geliyordu. “28 Şubat darbesinin yıl dönümü,” diye devam ederken kız küçümser bir tonla “Ne 28 Şubatmış anlata anlata bitiremediniz.” Kadın emir veren bir tavırla “Eteğin rengi uygun değil, başka bir renk, şey vardı teyzenin doğum gününde getirdiği, onu giy.” Kız hem şaşkın hem kızgın “An-ne!” Kadın gözlerini patlattı. “Beni ikiletme. Hadi odana. Eteği değiş.” Kız hiddetle arkasını döndü. Gardırobun kapısını sertçe çekip açtı. Askıda dizili elbiseleri kollarının arasına alıp yere fırlattı. Kadın eşikte olup biteni seyrediyordu. Kız fark etti. Küskün bir sesle “Mutlu musun!” Kadın “28 Şubatta ne olduğunu anladın mı. İstediğin eteği giyebilirsin,” deyip geri döndü. Kızın kırpılmadan açık kalan gözleri… Göz bebeklerinde tartışan bir çift… Kendisi, sırtı dönük erkeğe belirgin yüz mimikleri ve el hareketleriyle haklılığını kanıtlama gayretinde… Bir anda toparlandı. Telaşla çalışma masasındaki telefonu aldı. Hızla arama yaptı. Sesinde geç kalmış olmanın verdiği kaygı “aşkım, buluşmalarımıza nasıl pantolonla gelmek istiyorsan giy gel olur mu, bana gösterdiğin kumaş vardı ya…” kulağa dayalı cep telefonu çevresinde erkek saç kesimi… “…cepleri pileli, sorun değil.” Metinin ‘hayırdır inşallah’ manalı sesi “teşekkürler aşkım.” Şok içindeki yüzü…