Çocuk odası… Yatağında kıvrılmış küçük kız çocuğu… Gözleri açık etrafına bakınıyordu. Kapı önünden kadın geçti. Atılan her adımla uzaklaşan ses “Kızım, kalk da giyin.” Çocuk oflaya puflaya kalktı. Sandalye arkasına asılmış kıyafetlerini giydi. Dağınık saçlar… Odasından çıkıp koridoru geçti. Banyo kapısında dikildi. Saçlarının uçlarını tutmuş inceliyordu. Canı iyice sıkıldı. “Anne toplar mısın?” Kadın ayna karşısında makyaj yapıyordu. Gözleri rujunun hareketini takip ederken “Görmüyor musun! Git, portmantonun aynasında saçlarını topla.” Çocuğun dudakları büzüldü, gözleri kısıldı. Öfkeyle “Ne biçim annesin yüzüme bile bakmıyorsun!” Adamın ‘sabah sabah hiç olmuyor!’ imalı sesi “Apartmanda sizden başka bağrışan yok.” Çocuk ayna önünde kravatını bağlayan adama doğru yürürken “Baba, saçımı toplar mısın?” Adam kravatını bağlamış gömleğinin yakasını düzeltiyordu. Gözleri yansımasının üzerinde… Yüzünde tablosuna son fırça darbesini vuran ressamın mutluluğu… “Çıkmam lazım, kendin devam et.” Çocuk ağzına açacak oldu olmasına kapı suratına çarpıldı.
Yatakta sırtını duvara dayamış çocuk… Kucağına masal kitabı almış. Kapaktaki kabartmalı harflerin üzerinde parmaklarını gezdirdi. ‘Kül Kedisi.’ Sayfalarını okumadan resimlerine bakarak hızlı hızlı çeviriyordu. Perinin ilk defa ortaya çıktığı sayfaya geldiğinde durdu. Kulübenin mutfağı… Ocak önünde yerleri silen Kül Kedisi… Havada asılı peri… Ellerini kapakların altına sokup sert bir şekilde kitabı kapattı. Pattt… Karşı duvara fırlattı. Işığı söndürüp yatağa uzandı. Çarşafı başına kadar çekti. “Ne periymiş!” Aydınlanan oda…
Çocuk sarsılarak uyandırıldı. Gözlerini ovarak açtı. Karşısında kadın. Elinde ruju… Dehşet içinde… Kalk kalk, rujumu sürmeme yardım et.” Peşi sıra adam… Bir odaya bir koridora bakıyordu. “Ya-ya-yansımam… Kravatımı bağlayamadım.”
Yorumlar
Yorum Gönder